Ciężko mówić o
Bieszczadach inaczej, niż o miejscu fascynującym, zagadkowym i kompletnie urzekającym swym ekspresyjnym pięknem. Kraina ta jest fantastyczną propozycją dla ludzi poszukujących oddechu od codziennego zgiełku i miejsca na niezapomniane wczasy 2014.
Autor: Yadis-Art
Zaczerpnięte z: www.flickr.com
Gdy pomyślimy o Bieszczadach, oczom naszej wyobraźni ukazują się subtelne grzbiety górskie, porośnięte kołyszącymi się łąkami. Połoniny to charakterystyczny i unikatowy w skali kraju element bieszczadzkiego pejzażu. Są one zlokalizowane powyżej linii lasów, dlatego też każdy wędrowiec może do woli rozkoszować się tutejszymi cudownymi panoramami.
Do najbardziej słynnych bieszczadzkich połonin należą Połonina Wetlińska z cudownym schroniskiem Chatką Puchatka oraz sąsiadująca z nią Połonina Caryńska. Z ich szczytów, a także z Tarnicy – najwyższego wzniesienia w Bieszczadach (1346 m n.p.m), w słoneczne dni ujrzeć można oddalone o ponad 200 km miniaturowe łańcuchy
Tatr.
Bieszczady wyróżniają się nie wyłącznie fantastycznymi widoczkami, ale także niepowtarzalną dziką naturą. W karpackiej puszczy zamieszkują niedźwiedzie brunatne, sfory wilków, postawne jelenie karpackie i trzymające się na boku imponujące żubry i rysie. Do najbardziej ciekawych ptaków należą: jarząbek – krewniak kuropatwy, majestatyczny orzeł przedni a także puszczyk uralski, uznawany za relikt epoki lodowcowej. Sądzi się, że na obszarze Europy żyje jedynie 600-800 par tych niesamowicie cudnych osobników. Pośród zwierząt oswojonych powinno się zwrócić uwagę na górskie konie
hipoterapia dla kogo huculskie. W przeszłości te malutkie, aczkolwiek niezwykle odporne i silne
zwierzęta były niezwykle przydatne przy transporcie i pracy w niekorzystnych górskich warunkach. Rasa huculska po długim okresie zapomnienia aktualnie znów staje się sławna, a w bieszczadzkich stadninach pojawia się coraz więcej tych ślicznych koników (więcej - pod tym odnośnikiem).
Obszar, który charakteryzuje się największymi walorami przyrodniczo – krajobrazowymi w tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym trzecim roku objęty został ochroną w postaci Bieszczadzkiego Parku Narodowego.
Do najcenniejszych skarbów kultury materialnej Bieszczad, należą zabytkowe cerkwie. Jest tutaj Szlak Architektury Drewnianej, prowadzący do kilkunastu prawosławnych świątyń. Tutejsze cerkwie to prawdziwe perły architektoniczne, będące świadectwem dziejów kulturowych. W zachodniej części Bieszczad, która zamieszkana była przez Łemczyków, cerkwie są trójdzielne i wyróżniają się smukłymi kopułami. Przykładami stylu łemkowskiego są świątynie w Rzepedzi, Turzańsku i Radoszycach. Charakterystyczną cechą cerkwi bojkowskiej są przysadziste kopuły, a dzieło budownictwa tego rodzaju podziwiać możemy w Smolniku. Huculskie i ukraińskie wpływy przejawiają się w krzyżowym planie świątyń, wzniesionych w Hoszowie i Bystrem. Szczególną uwagę należy zwrócić także na cerkwie w Żłobku, Równi, Michniowcu i Czarnej, w których zachował się oryginalny ikonostas.